#3: Vogels kijken op de skipiste

Whistler en Blackcomb, de bergen waarop de Olympische winterspelen van Vancouver in 2010 werden gehouden, zijn een fenomeen, niet alleen in Canada maar zelfs in het gehele Noord-Amerikaanse continent. Waar Europeanen naar de Alpen gaan om te skieen, gaat de zichzelf respecterende skier naar Whistler. En als skier heb je het al niet slecht in Vancouver, met maar liefst 3 bergen direct aan de noordkant van de stad, maar op anderhalf uur rijden over de nieuwe snelweg ligt het magische Whistler.

Nu ben ik niet zo'n skier (om eerlijk te zijn heb ik nog nooit geskied) en voor een eerste keer is deze olympische berg wellicht niet zo'n goed idee. Vogels kijken en wandelen in de sneeuw en hoog in de bergen is echter nooit een slecht idee, dus daarom besloot ik Julie afgelopen zaterdag te vergezellen naar de skipiste. Julie op haar ski's en ik op heuse sneeuwschoenen. En voor de goede orde, dat zijn dus niet van die tennisrackets die eskimo's onder hun schoenen binden, maar modern lichtgewicht plastic frame onder je schoenen met ijzers voor extra grip, om te zorgen dat je niet wegzakt in de sneeuw.

Omhoog met de skilift was ik al een beetje de vreemde eend in de bijt, zo zonder ski's, helm en hip skipak. Op de top sneeuwde het flink en bleken de vogels niet op de vaste voederplek aanwezig te zijn. Terecht, met zulk weer zou ik normaal ook thuis blijven. 2 skiliften verder, lager op de helling van de Blackcomb zou ik misschien meer kans hebben. Tussen de skiers door manouvreerde ik op mijn sneeuwschoenen over de zacht glooiende piste, iets wat veel bekijks opleverde. En ja, tussen de bomen door vond ik na lang zoeken 2 Canadese Gaaien, ook wel Whiskey Jacks genoemd in de volksmond. Of vliegende ratten, zoals een vrouw bij de skilift ze liefkozend noemde.

Meer valt er echter niet te halen, en dan is ook het moment daar dat ik echt van de piste afgehaald wordt door de opzichters. Lopen op sneeuwschoenen tussen de skiers is blijkbaar levensgevaarlijk en met meer subtiliteit dan ik in Nederland gewend ben wordt mij vriendelijk verzocht mijn tocht ergens anders voort te zetten. Beneden aangekomen vind ik, begeleid door een zingende Amerikaanse Waterspreeuw, vrij snel de bushalte. Ik vraag de buschauffeur of hij naar Green Lake gaat, een plek waar een andere mooie route zou moeten zijn. Ja, die route is er wel maar daar is alleen maar sneeuw, aldus de chauffeur. Wat wil ik daar eigenlijk doen, met zo'n grote camera en een verrekijker, vraagt hij me met een zwaar Duits accent. Na enige overedingskracht is hij bereid me mee te nemen en wijst me bij het uitstappen zelfs nog even de weg. En wanneer er geen vogels zijn om te fotograferen, kan ik altijd nog de prachtige houten huizen langs het meer op de foto zetten, geeft hij als tip mee. De route is kort en aardig, met leuke Steller's Gaaien als resultaat. En vlak voor Julie mij komt oppikken neem ik toch nog maar even een foto van de kitscherige houten huizen, gewoon om de buschauffeur een plezier te doen.

Steller's Jay