In mei leggen alle vogels een ei.. en zo ook de Song Sparrows van Mandarte! Mei is / was een drukke maand die begon met het zoeken naar nesten. Wanneer je de struik-coplexen ziet waarin de Song Sparrows broeden lijkt het haast onmogelijk om daar een nest in te vinden. Echter zodra je het vrouwtje ziet opvliegen uit een struik geeft dat een goede indicatie van de nestlocatie, en des te beter wanneer je haar ziet slepen met nestmateriaal naar een bepaalde plek. Op die manier vonden we begin Mei zo'n 35 nesten, de meeste met 3 of 3 eieren. Nadat het vrouwtje zo'n 12 dagen op deze kleine blauwe eieren met bruine spikkels zit, kruipen de baby Song Sparrows eruit. We proberen het nest elke 5 dagen te controleren om te zien of de eieren al zijn uit gekomen. Wanneer we de kuikens zien proberen we de leeftijd te schatten om te bepalen op welke dag we terugkomen om ze te ringen. Rond dag 5 / 6 zijn hun poten lang genoeg voor de kleurringen en is dus het perfecte moment om ze te ringen. Wanneer ze ouder worden bestaat de kans dat ze uit het nest springen zodra je ze probeert te grijpen, iets wat mij eergisteren is overkomen. En zie ze dan nog maar eens te pakken te krijgen, kruipend door de bramen..
Wanneer we de kuikens ringen meten we ook hun vleugels en tarsus (poot) lengte en wegen we ze. Daarnaast nemen we een kleine hoeveelheid bloed af voor een DNA analyse. De studie naar deze vogels richt zich voornamelijk op inteelt, aangezien de vogels op het eiland geen trekgedrag vertonen. Als laatste ringen we de vogels met een kleurencombinatie zodat we ze later kunnen identificeren als individu. Vervolgens moeten we het nest weer elke week controleren om te zien of de kuikens het nest hebben verlaten en wanneer ze onafhankelijk zijn van hun ouders en zelf voedsel kunnen zoeken.
In de ochtenden help ik met het Song Sparrow onderzoek, maar mijn afstudeervak gaat eigenlijk over vegetatie op het eiland.. daarover de volgende keer meer!
woensdag 23 mei 2012
#7: Zeedieren in Tofino
Een maand sinds de laatste opdate, het moet niet gekker worden! Ik ben nogal wat verhalen schuldig, dus begin ik hier maar met een beschrijving van mijn trip naar Tofino, de westkust van Vancouver Island.
Tofino en de gehele westkust van Vancouver Island staat bekend om Noordelijk regenwoud met gigantische bomen. En ondanks dat Tofino surfplek no. 1 is in de omgeving, kan je al raden waarom het hier helemaal volstaat met regenwoud.. het regent er nogal vaak. De dag dat ik aankwam was dan ook een typische "British Columbian day", hondenweer zouden we in Nederland zeggen. Het hostel was gelukkig een luxe in vergelijking met ik intussen gewend ben.
De volgende dag begin met een lekkere plensbui, maar daarna verscheen de zon en sprong ik op mijn gehuurde fiets om de omgeving te verkennen. Een korte stop bij Sharp Road resulteerde in een groot aantal steltlopers op het "wad" van Tofino en een korte rondleiding in de lokale zalmkwekerij. Deze vissen worden niet gekweekt om te eten, maar worden elk jaar uitgezet in de rivier bij Tofino. Hierna weer verder naar Long Beach, een lang wit strand met gigantische golven. Op zoek naar vogels keek ik hier door mijn telescoop, om te ontdekken dat de rotsen bezet waren met tientallen Zeeleeuwen!
Na het zien van Orka's en een bultrug was een van mijn redenen voor een bezoek aan Tofino om een Grijze Walvis te zien. De walvistour beloofde mij dat ze dagelijks grijze walvissen zien en had zelfs een "walvis garantie": als ik geen walvis zou zien mocht ik nog een keer voor nop! Hoewel het het vrij stevig waaide (25 knopen, geen idee hoeveel beaufort dat is..) vertrokken we met een kleine groep in een zodiac. De golven waren flink hoog, 5 meter werd mij verteld en het was dan ook geen droge boottrip. Een Zeeotter liet zich leuk zien maar we walvissen bleven verscholen achter de golven.
De volgende dag dus nog een keer, nu op een grotere boot waar niet elke golf over de boot heen kwam. Het was nog steeds winderig, maar de kapitein vertelde ons dat 5 walvissen waren gezien door een andere groep, eropaf dus! Een groep zodiacs op zee was een goed teken, dus opletten voor die walvissen. En daar kwamen ze boven.. een groep orka's! Iedereen was enthousiast, orka's werden slechts eens in de 3 weken gezien. Leuk om te zien en zeker van zo dichtbij, maar verwend als ik was moest ik nog steeds die grijze walvis zien.
De volgende dag dan de pelagic, een toch de zee op met een boot vol vogelaars. 40 km van de kust op de Stille Oceaan was het vol met zeedieren: Albatrossen, Pijlstormvogels, Cassin's Alken, Grijze Stormvogeltjes, Vorkstaartmeeuwen.. om maar niet te spreken van de zoogdieren! Gedurende de hele trip zagen we zo'n 70 Bultruggen, een groep Orka's, Zeeotters en zelfs Pelsrobben. De echte klapper was een adulte Kuifpapegaaiduiker die vlak langs de boot zwom. Een mooie afsluiting van een fantastische week, maar nu weer terug naar Mandarte, hopen op die Grijze Walvis die misschien wel langs het eiland komt zwemmen.
Tofino en de gehele westkust van Vancouver Island staat bekend om Noordelijk regenwoud met gigantische bomen. En ondanks dat Tofino surfplek no. 1 is in de omgeving, kan je al raden waarom het hier helemaal volstaat met regenwoud.. het regent er nogal vaak. De dag dat ik aankwam was dan ook een typische "British Columbian day", hondenweer zouden we in Nederland zeggen. Het hostel was gelukkig een luxe in vergelijking met ik intussen gewend ben.
De volgende dag begin met een lekkere plensbui, maar daarna verscheen de zon en sprong ik op mijn gehuurde fiets om de omgeving te verkennen. Een korte stop bij Sharp Road resulteerde in een groot aantal steltlopers op het "wad" van Tofino en een korte rondleiding in de lokale zalmkwekerij. Deze vissen worden niet gekweekt om te eten, maar worden elk jaar uitgezet in de rivier bij Tofino. Hierna weer verder naar Long Beach, een lang wit strand met gigantische golven. Op zoek naar vogels keek ik hier door mijn telescoop, om te ontdekken dat de rotsen bezet waren met tientallen Zeeleeuwen!
Na het zien van Orka's en een bultrug was een van mijn redenen voor een bezoek aan Tofino om een Grijze Walvis te zien. De walvistour beloofde mij dat ze dagelijks grijze walvissen zien en had zelfs een "walvis garantie": als ik geen walvis zou zien mocht ik nog een keer voor nop! Hoewel het het vrij stevig waaide (25 knopen, geen idee hoeveel beaufort dat is..) vertrokken we met een kleine groep in een zodiac. De golven waren flink hoog, 5 meter werd mij verteld en het was dan ook geen droge boottrip. Een Zeeotter liet zich leuk zien maar we walvissen bleven verscholen achter de golven.
De volgende dag dus nog een keer, nu op een grotere boot waar niet elke golf over de boot heen kwam. Het was nog steeds winderig, maar de kapitein vertelde ons dat 5 walvissen waren gezien door een andere groep, eropaf dus! Een groep zodiacs op zee was een goed teken, dus opletten voor die walvissen. En daar kwamen ze boven.. een groep orka's! Iedereen was enthousiast, orka's werden slechts eens in de 3 weken gezien. Leuk om te zien en zeker van zo dichtbij, maar verwend als ik was moest ik nog steeds die grijze walvis zien.
De volgende dag dan de pelagic, een toch de zee op met een boot vol vogelaars. 40 km van de kust op de Stille Oceaan was het vol met zeedieren: Albatrossen, Pijlstormvogels, Cassin's Alken, Grijze Stormvogeltjes, Vorkstaartmeeuwen.. om maar niet te spreken van de zoogdieren! Gedurende de hele trip zagen we zo'n 70 Bultruggen, een groep Orka's, Zeeotters en zelfs Pelsrobben. De echte klapper was een adulte Kuifpapegaaiduiker die vlak langs de boot zwom. Een mooie afsluiting van een fantastische week, maar nu weer terug naar Mandarte, hopen op die Grijze Walvis die misschien wel langs het eiland komt zwemmen.
Abonneren op:
Posts (Atom)