Adventures on the West Coast: #2: Op een onbewoond eiland..

Waar denk je aan bij een onbewoond eiland: Palmbomen, slapen op een wit strand, leven op kokosnoten en een volleybal als enige vriend? Of is het zoals beschreven door Jan Wolkers op Rottum, William Golding in Lord of the Flies of weergegeven in de Russische film "How I Ended This Summer", een soort gekmakende eenzaamheid met ingewikkelde psychologische processen tussen de aanwezigen op het eiland, met moord en doodslag als gevolg? Ik ben dit voorjaar in de unieke gelegenheid om het zelf uit te testen samen 3 andere onderzoekers op een onbewoond eiland vlak bij Vancouver Island.

Het eiland in kwestie is Mandarte Island, een zeer klein eiland in de Haro Strait tussen Vancouver Island en Vancouver. Ik zeg zeer klein en dat is het ook, met een lengte van 600m en een breedte van 100m. Je zou daarom ook kunnen kiezen voor de alternatieve benaming 'rots' in plaats van 'eiland'. Hoe dan ook, op dit eiland wordt al bijna een eeuw lang onderzoek gedaan naar verschillende vogelsoorten, met als voornaamste reden dat het zo klein en daarmee ook zeer overzichtelijk. Het onderzoek richt zich de laatste jaren vooral op Song Sparrows, een kleine Heggenmus/Musachtige vogel die broedt in de struiken op het eiland. Struiken, want de laatste boom op het eiland is zo'n 50 jaar geleden vermoordt door poepende Aalscholvers en steekt nu als een soort totempaal uit boven de rest van het eiland, voornamelijk in gebruik als uitkijkpost van de lokale Amerikaanse Zeearenden.

Afgelopen week was ik samen met de rest van het onderzoeksteam voor een kort bezoek van vier dagen op het eiland, op verkenning. Zwaar beladen voeren we in de onderzoeksboot naar het eiland, het laatste stuk roeien met de rubberboot naar ons huis voor de komende maanden, 4 houten hutjes. Als slaapplek koos ik de meest pittoreske, een blauw hutje van 4m2, helaas ook bewoond door muizen. De luxe was relatief hoog, met een kleine gaskachel, een heus gasfornuis en zonnepanelen voor elektriciteit. De nachten bleken echter toch wat aan de koude kant, net onder het vriespunt en zonder isolatie. De ochtenden begon vroeg door de aanwezige Beringmeeuwen die moesten vechten voor het beste plekje - op het dak van mijn hut.

Maar dan komt de zon op en wordt de onaangename nacht snel vergeten, met uitzicht op een heldere zee met honderden zeevogels (Pigeon Guillemots, Rhinoceros Auklets, Pelagic Cormorants, Harlekijneenden, etc. etc.), zingende Song Sparrows in de struiken en een stevige pot koffie, elke Starbucks overtreffend! Nu nog voor een kort weekje, maar vanaf April ben ik hier elke ochtend getuige van, dus wordt vervolgd..