#4: Voorbereidingen voor het echte werk

Maart loopt op zijn eind en het duurt dan ook niet lang meer voordat ik permanent naar Mandarte Island vertrek. Momenteel regent het alweer voor een goeie week, het lijkt erop dat het komende week niet anders is. Het schijnt echter voorjaar te zijn, met de eerste kolibries, gieren en zangvogels. Ik heb in de afgelopen tijd niet helemaal stil gezeten, met nog een kort bezoek aan het eiland en een lang weekend bij goede vrienden van mijn ouders in Tappen.

Op Mandarte Island was het Pirmin en Christophe gelukt om de muis te verdrijven uit mijn hok door alle gaten te dichten met bouwschuim. Echter, in onze wooncabine was inmiddels een ware oorlog aan de gang met de muis. Wanneer we een gat gedicht hadden met bouwschuim, was er de volgende ochtend een nieuw gat naast. Zelfs met alle gaten dicht leek de muis nog binnen te komen en nog flink zijn best te doen om het bouwschuim van binnenuit stuk te knagen. In een verwoede poging om een nieuw gat te dichten, spoot Pirmin een halve bus leeg waarvan het grootste deel langs de buitenmuur van de cabine droop om te eindigen in een gigantische hoop, een goede gelijkenis met een grote gele drol. Een avond later besloten we de muis te vangen, om zo te kijken waar zijn in- en uitgang was. Rond 10 uur s' avonds lukte om de muis op te sluiten in de prullenbak, waarna we alle 4 een hoek uitkozen om de muis naar zijn uitgang te laten rennen. De muis, nadat hij losgelaten was uit de prullenbak, rende een half uur in paniek in het rond zonder een uitgang te kunnen vinden. Zou het kunnen zijn dat we echt alle uitgangen hadden afgesloten? We besloten de muis door de deur vrij te laten, maar werden de volgende ochtend toch weer verrast door muizenkeutels op het aanrecht.

Dit werd gevolgd door een weekend bij de vrienden van mijn ouders Emelie en Warner, de ouders van Julie. De laatste keer dat ze gezien had was in 2000 toen ik met mijn ouders op vakantie was in Canada, het weerzien was vrolijk en heel erg vertrouwd. Hun huis is in het binnenland van British Columbia, in de glooiende heuvels van de Rocky Mountains, vlak bij de meren waar aan ik als kind heb gekampeerd. Een wandeling over de camping was dan ook een een reis terug in de tijd, evenals een wandeling naar de nabijgelegen waterval. Ook bevond ik mij even in een grotendeels Nederlands gezelschap, dus weer even Nederlands praten, Nederlandse kaas en Indonesisch eten. Een supergezellig weekend voor herhaling vatbaar!

Pigeon Guillemots vanaf Mandarte

Amerikaanse Zeearend

Onze huisjes

Het huis van Emelie en Warner

De familie Aeyelts

Dusty de hond

#3: Vogels kijken op de skipiste

Whistler en Blackcomb, de bergen waarop de Olympische winterspelen van Vancouver in 2010 werden gehouden, zijn een fenomeen, niet alleen in Canada maar zelfs in het gehele Noord-Amerikaanse continent. Waar Europeanen naar de Alpen gaan om te skieen, gaat de zichzelf respecterende skier naar Whistler. En als skier heb je het al niet slecht in Vancouver, met maar liefst 3 bergen direct aan de noordkant van de stad, maar op anderhalf uur rijden over de nieuwe snelweg ligt het magische Whistler.

Nu ben ik niet zo'n skier (om eerlijk te zijn heb ik nog nooit geskied) en voor een eerste keer is deze olympische berg wellicht niet zo'n goed idee. Vogels kijken en wandelen in de sneeuw en hoog in de bergen is echter nooit een slecht idee, dus daarom besloot ik Julie afgelopen zaterdag te vergezellen naar de skipiste. Julie op haar ski's en ik op heuse sneeuwschoenen. En voor de goede orde, dat zijn dus niet van die tennisrackets die eskimo's onder hun schoenen binden, maar modern lichtgewicht plastic frame onder je schoenen met ijzers voor extra grip, om te zorgen dat je niet wegzakt in de sneeuw.

Omhoog met de skilift was ik al een beetje de vreemde eend in de bijt, zo zonder ski's, helm en hip skipak. Op de top sneeuwde het flink en bleken de vogels niet op de vaste voederplek aanwezig te zijn. Terecht, met zulk weer zou ik normaal ook thuis blijven. 2 skiliften verder, lager op de helling van de Blackcomb zou ik misschien meer kans hebben. Tussen de skiers door manouvreerde ik op mijn sneeuwschoenen over de zacht glooiende piste, iets wat veel bekijks opleverde. En ja, tussen de bomen door vond ik na lang zoeken 2 Canadese Gaaien, ook wel Whiskey Jacks genoemd in de volksmond. Of vliegende ratten, zoals een vrouw bij de skilift ze liefkozend noemde.

Meer valt er echter niet te halen, en dan is ook het moment daar dat ik echt van de piste afgehaald wordt door de opzichters. Lopen op sneeuwschoenen tussen de skiers is blijkbaar levensgevaarlijk en met meer subtiliteit dan ik in Nederland gewend ben wordt mij vriendelijk verzocht mijn tocht ergens anders voort te zetten. Beneden aangekomen vind ik, begeleid door een zingende Amerikaanse Waterspreeuw, vrij snel de bushalte. Ik vraag de buschauffeur of hij naar Green Lake gaat, een plek waar een andere mooie route zou moeten zijn. Ja, die route is er wel maar daar is alleen maar sneeuw, aldus de chauffeur. Wat wil ik daar eigenlijk doen, met zo'n grote camera en een verrekijker, vraagt hij me met een zwaar Duits accent. Na enige overedingskracht is hij bereid me mee te nemen en wijst me bij het uitstappen zelfs nog even de weg. En wanneer er geen vogels zijn om te fotograferen, kan ik altijd nog de prachtige houten huizen langs het meer op de foto zetten, geeft hij als tip mee. De route is kort en aardig, met leuke Steller's Gaaien als resultaat. En vlak voor Julie mij komt oppikken neem ik toch nog maar even een foto van de kitscherige houten huizen, gewoon om de buschauffeur een plezier te doen.

Steller's Jay

#2: Op een onbewoond eiland..

Waar denk je aan bij een onbewoond eiland: Palmbomen, slapen op een wit strand, leven op kokosnoten en een volleybal als enige vriend? Of is het zoals beschreven door Jan Wolkers op Rottum, William Golding in Lord of the Flies of weergegeven in de Russische film "How I Ended This Summer", een soort gekmakende eenzaamheid met ingewikkelde psychologische processen tussen de aanwezigen op het eiland, met moord en doodslag als gevolg? Ik ben dit voorjaar in de unieke gelegenheid om het zelf uit te testen samen 3 andere onderzoekers op een onbewoond eiland vlak bij Vancouver Island.

Het eiland in kwestie is Mandarte Island, een zeer klein eiland in de Haro Strait tussen Vancouver Island en Vancouver. Ik zeg zeer klein en dat is het ook, met een lengte van 600m en een breedte van 100m. Je zou daarom ook kunnen kiezen voor de alternatieve benaming 'rots' in plaats van 'eiland'. Hoe dan ook, op dit eiland wordt al bijna een eeuw lang onderzoek gedaan naar verschillende vogelsoorten, met als voornaamste reden dat het zo klein en daarmee ook zeer overzichtelijk. Het onderzoek richt zich de laatste jaren vooral op Song Sparrows, een kleine Heggenmus/Musachtige vogel die broedt in de struiken op het eiland. Struiken, want de laatste boom op het eiland is zo'n 50 jaar geleden vermoordt door poepende Aalscholvers en steekt nu als een soort totempaal uit boven de rest van het eiland, voornamelijk in gebruik als uitkijkpost van de lokale Amerikaanse Zeearenden.

Afgelopen week was ik samen met de rest van het onderzoeksteam voor een kort bezoek van vier dagen op het eiland, op verkenning. Zwaar beladen voeren we in de onderzoeksboot naar het eiland, het laatste stuk roeien met de rubberboot naar ons huis voor de komende maanden, 4 houten hutjes. Als slaapplek koos ik de meest pittoreske, een blauw hutje van 4m2, helaas ook bewoond door muizen. De luxe was relatief hoog, met een kleine gaskachel, een heus gasfornuis en zonnepanelen voor elektriciteit. De nachten bleken echter toch wat aan de koude kant, net onder het vriespunt en zonder isolatie. De ochtenden begon vroeg door de aanwezige Beringmeeuwen die moesten vechten voor het beste plekje - op het dak van mijn hut.

Maar dan komt de zon op en wordt de onaangename nacht snel vergeten, met uitzicht op een heldere zee met honderden zeevogels (Pigeon Guillemots, Rhinoceros Auklets, Pelagic Cormorants, Harlekijneenden, etc. etc.), zingende Song Sparrows in de struiken en een stevige pot koffie, elke Starbucks overtreffend! Nu nog voor een kort weekje, maar vanaf April ben ik hier elke ochtend getuige van, dus wordt vervolgd..

Harlekijneend

Harlekijneenden

Beringmeeuw

ZO-kant Mandarte Island

Mijn hutje op links

De onderzoeksboot

White Fawn Lilly

NW-kant Mandarte Island

White Fawn Lillies

#1: Leven in de grote stad

Hoewel het eind Februari was, beloofde de piloot van het de vlucht London Gatwick - Vancouver ons een aangename 17 graden celcius op de plaats van bestemming. Toen we het vliegveld van Vancouver naderden scheen een lente-achtige zonnetje en om ons een extra plezier te doen pakte de piloot nog een rondje over stad mee. Vancouver is gelegen langs een zeestraat, de strait of Georgia, met ertegenover Vancouver Island. Direct ten noorden van de stad beginnen de eerste bergen (1200m) met ski-mogelijkheden in overvloed, terwijl aan de zuidkant de grens met de V.S. ligt.

Hoewel de "stad" Vancouver maar 600.000 inwoners, telt de totale aglomoratie eromheen wel 2.3 miljoen mensen. Dit is verspreid over een gigantisch oppervlakte, wat vanuit het vliegtuig goed te zien was. Vanaf het moment dat we geland waren en ik in de auto stapte naar het centrum van de stad werd mij duidelijk dat ik het leven in zo'n grote totaal niet gewend was. Duizenden mensen, auto's en een hele stapel wolkenkrabbers in het centrum..

We zijn nu een week verder en als ik eerlijk ben, ben ik nog steeds niet helemaal gewend aan de omvang van Vancouver. Hoewel het een pisafstandje is op de kaart, ben ik ruim drie kwartier aan het bussen voor ik op de universiteit ben. Als ik ergens wat wil drinken, moet ik met de taxi of met de bus, hoewel het café volgens de locals zelfs 'dichtbij' zou zijn. En wanneer ik wil vogels kijken aan de rand van de stad, blijkt het maar weer dat je zonder auto eigenlijk nergens komt, maar gelukkig krijg ik mijn huisgenote zover om me ergens heen te brengen.

Maar wat ook gezegd moet worden, is dat de natuur altijd dichtbij is in Vancouver! Amerikaanse Zeearenden over je huis, Een oerbos als park naast de universiteit en overwinterende Sneeuwuilen op een half uur rijden. En dan is het uitzicht op het centrum met al haar wolkenkrabbers toch niet zo slecht met de besneeuwde bergtoppenop de achtergrond.

Tel de Sneeuwuilen!

Willet

Brilzee-eend

Black Oystercatchers

Black Turnstone

Downtown Vancouver

City Hall